Niet durven of kunnen voelen

Lisa legt haar handen op haar buik en tranen springen in haar ogen. ‘Ja, mijn gevoelens mogen er ook zijn..’ zegt ze ter bevestiging tegen haar Jongere Zelf, ‘ook als deze niet zo belangrijk of groot lijken..’ Ze vindt het lastig om haar emoties te tonen. Spanningen in haar gezicht en rond haar kaken ontstaan als haar eigen kwetsbaarheid zich aandient. Uit alle macht probeert ze haar verdriet tegen te houden. Vanaf jongs af aan heeft ze geleerd om haar eigen gevoelens minder belangrijk te maken omdat haar ouders het erg zwaar hadden tijdens de scheiding.

Tijdens één van onze sessies kwam mijn cliënt erachter hoe ze als kind weinig ruimte had gekregen voor haar gevoelens. De heftige emoties van haar moeder hadden in het gezin op de voorgrond gestaan. Haar moeder had op haar beurt als kind gekampt met emotionele verwaarlozing en had niet geleerd om haar emoties te begrijpen of er mee om te gaan. Een sfeer van zwaarte en onuitgesproken spanning was het gevolg. Lisa had zich als klein meisje overspoeld gevoeld door deze complexe en zware gevoelens. Die waren zoveel groter en belangrijker dan haar eigen “kleine kind-gevoelens”. Zij had het toch zoveel beter dan haar moeder? Zij had toch niets te klagen..?


De beschermingsdelen (ofwel coping mechanismen) die we als kind zo nodig hebben, hebben vaak op de langer termijn het gevolg dat we het contact verliezen met wat we voelen en wie we ten diepste zijn. De strategie die Lisa heeft aangenomen is om haar eigen behoeften en gevoelens ondergeschikt te maken aan die van anderen. Veel aandacht gaat naar het ‘sterk zijn’ voor haar omgeving, zoals ze als kind al had geleerd door haar ouders te helpen door lief, grappig, stoer en opgewekt te zijn.

WhatsappE-mailBellen
Hoe kan ik je helpen?